Poezje Niedoskonałe

Poezja to niedoskonały zapis piękna nowej świadomości.

Poezja, którą tworzę powstaje zawsze spontanicznie. W chwili natchnienia nagrywam na dyktafon to, co akurat czuję. Czasem są to wiersze bezrymowe i abstrakcyjne, czasem rymowanki przypominające rap, a czasem pełne namiętności erotyki.

Przewijają się one w moich książkach, ale planuję wydać jeszcze parę tomików z tymi, których nigdzie dotąd nie opublikowałem. Dla fanów poezji erotycznej polecam książkę Arose – Sztuka Miłości, w której wiele jest piękna słów ognistych.

A poniżej, oto kilka przykładów mojej twórczości poetyckiej.

Przedmiot rzeczywistości

Ponieważ ja istnieję…
To życie me jest mego ja odzwierciedleniem… Słuchaj:

Mak-owieczka

Czerwony przy drodze mak
O płatkach ledwo zipie
I choć ponury świat
Zapomniał swoich skrzypiec
Maku, dobrze wiesz
Jak struny szarpać duszy
Maku, ja ten wiersz
Piszę słysząc twoje nuty

I niech nikt już nigdy
Nie przejdzie obojętnie
Depcząc twoje światło
Bo wszystko kiedyś zniknie
A ty nowego świata jesteś…
Matką


Serce w betonie

Mój dzień — moje życie — moje ja
Choć w szarości chmur zatopiony świat
A ludzkie serca pogrążają się w niej jak w betonie
Ociężałe powoli stygną
Ledwo biją
Zmartwione

Przyszłość jawi się jako burza, jako sztorm
Albo… co gorsza — jako nic zupełne!
Jako ten sam rutynowy schemat!

Ja — moje życie — mój dzień
Nie ma nic bardziej istotnego!
Niż bycie właśnie tym
Sercem, które bije
Pomimo betonu
Tym sercem, które tętni
Mimo, że żal w powietrzu dusi wszystkie pióra inspiracji

Ja — moja życie — mój sen
Marzenie, którym żyję
Marzenie, które powoli, cierpliwie, pewnie
Choć czasem chwiejąc się może
Urzeczywistniam

Urzeczywistniam w materii tej
Nieznośnej materii
Która nie chce się słuchać często
Buntuje się przeciw
Jakby tych marzeń mych nie chciała!

Ja — moje życie — mój dzień
Rzeczywistość mojego serca
Już się dokonała!